Heimwee klinkt onschuldig, maar wie het ooit van dichtbij heeft meegemaakt, als ouder of kind, weet hoe overweldigend het kan zijn. Tranen, buikpijn, een knoop in de maag… Je kind wil niets liever dan naar huis. En jij als ouder zit met een machteloos gevoel. Waarom lukt het andere kinderen wél om zonder zorgen te logeren bij opa en oma of een vriendje, en jouw kind niet?

Je bent niet de enige. Heimwee komt vaker voor dan je denkt, en het is veel meer dan alleen een gemis. Het kan voelen als een diepe onrust. Soms ontstaat heimwee niet zomaar, maar heeft het een oorsprong die veel verder teruggaat dan het moment zelf.

Het lichaam onthoudt wat het hoofd vergeet
Soms ligt er een ervaring ten grondslag aan heimwee die je kind zich niet eens bewust herinnert. Een moment van verdriet, angst of een gevoel van verlaten zijn. Misschien tijdens een ziekenhuisopname, de eerste keer naar de opvang, of een ander moment waar je kind je miste. Zelfs als die herinnering bewust vergeten is, onthoudt het lichaam het nog wél. Dit noemen we ook wel een ‘trauma’.

Het lijf reageert dan automatisch op nieuwe situaties die lijken op dat ene moment van vroeger. Een logeerpartij kan zo onbewust oude gevoelens oproepen. Je kind raakt dan in paniek, zonder precies te weten waarom.

Herkennen, erkennen en loslaten
Gelukkig kun je deze oude emoties helpen loslaten. De eerste stap is het herkennen van de spanning of angst. Daarna volgt het erkennen: “Ja, toen voelde ik me alleen. Toen was ik bang.” Door deze gevoelens ruimte te geven, kunnen ze het lichaam verlaten.